یادداشت های گم شده

_______________________________________________________________

نگفتمت مرو آن جا که آشنات منم

در این سراب فنا چشمه حیات منم

وگر به خشم روی صد هزار سال ز من

به عاقبت به من آیی که منتهات منم

نگفتمت که به نقش جهان مشو راضی

که نقش بند سراپرده رضات منم

نگفتمت که منم بحر و تو یکی ماهی

مرو به خشک که دریای باصفات منم

نگفتمت که چو مرغان به سوی دام مرو

بیا که قدرت پرواز و پرّ و پات منم

نگفتمت که تو را ره زنند و سرد کنند

که آتش و تبش و گرمی هوات منم

نگفتمت که صفت‌های زشت در تو نهند

که گم کنی که سر چشمه صفات منم

نگفتمت که مگو کار بنده از چه جهت

نظام گیرد خلاق بی‌جهات منم

اگر چراغ دلی دان که راه خانه کجاست

وگر خداصفتی دان که کدخدات منم

دیوان غزلیات شمس

_______________________________________________________________

وقتی دعوت سید جواد به چالش "نامه ای به گذشته" را خواندم،دقیقا داشتم در وسط گود،با گذشته کشتی می گرفتم،ضربان قلبم،چند برابر شده بود،ماهیچه های صورتم منقبض بودند، دستانم می لرزید و خلاصه بدجوری در منجلابِ دعوا با گذشته گیر کرده بودم.

امام حسین(ع):"مردم بنده دنیایند، و دین لقلقه زبان آنهاست.تا آنجا که دین وسیله معیشت و زندگی آنان است،دین دارند.اما همین که با بلا آزموده شوند،دین داران کم می شوند."|تحف العقول،ص ۲۴۵|

نظر شخصی_۱:این دنیا محل امتحانه! اگر هزار سال هم عمر کنی،تا امتحانت رو پس ندی از نمی میری.یکجایی بالاخره امام زمانت ازت کمک می خواد،حالا به هر طریقی!،این تویی که انتخاب می کنی.

نظر شخصی_۲:خیلی چیز ها رو میشه در این دنیا آزمایش کرد،یکیش همین مسائل معنوی هست!،می خوای خدا رو آزمایش کنی؟!،بهش "توکل" کن،توکل یعنی "بر عهده گرفتن"،تو وظایف بندگیت رو بر عهده بگیر،ببین خدا چطور خدایی خودش رو انجام می ده.واقعا تا آدم اثر بعضی چیز ها رو نبینه از این دنیا نمی ره،اگه با پدر و مادرت بد رفتاری کنی مطمئن باش،تا اثرش رو در زندگیت نبینی نمی میری!

_________________________________

پ.ن:عرض شود که بدجوری احساس می کنم این حدیث،زبان حال مردم کوفه و ترسناک تر از اون زبان حال مردم این دوره و زمونه هست.!

پ.ن:گذرنامه دیروز اومد:)))

_________________________________

وقتی آن روز سراسیمه و حیران از خواب بیدار شدم،عرق سرد پیشانی،خشکی گلو و اشک های روی گونه هایم را حس می کردم.اما به هر حال ممنونم که مرا با یک سیلی که هنوز هم درد آن را حس می کنم از خواب بیدار کردی.

حدودا دو سه ماه پیش در سخنرانی از دکتر علیرضا عسگریان(ایشون الان معاون کمیته امداد هستند) شرکت داشتم.سخنرانی ایشون تقریبا چهل و پنج دقیقه بود که من تونستم حدودا سی و شش دقیقه از اون رو ضبط کنم.مدتها می خواستم بخشهایی از سخنرانی رو در قالب متن در بیارم تا اینکه فرصتی شد تا امشب این کار رو انجام بدم.بخشی از سخنرانی ی-تاریخی بود و یک بخش دیگش درباره مهارت های فردی-اجتماعی.من متن این قسمت رو همراه با یک سری مطالب که خودم تحقیق کردم دربارشون در قالب چند عنوان میارم،پیشنهاد می کنم بخونینشون:

____________________________________________

پس شاخه های یاس و مریم فرق دارند؟

آری اگر بسیار اگر کم فرق دارند

شادم تصور می کنی وقتی ندانی

لبخند های شادی و غم فرق دارند

برعکس می گردم طواف خانه ات را

دیوانه ها آدم به آدم فرق دارند

من با یقین کافر،جهان با شک مسلمان

با این حساب اهل جهنم فرق دارند

بر من به چشم کشته عشقت نظر کن

پروانه های مرده با هم فرق دارند

گریه های امپراطور،فاضل نظری

____________________________________________

دقیقا الان یک ماه هست که دست و دلم به مطالعه آزاد نرفته و وقتم رو دارم به بطالت تمام می گذرونم،قرار بود بعد از سفر کربلا یک بازنگری در خودم انجام بدم ببینم با خودم چند چندم؟!،به همین بهانه دست از مطالعه کشیدم تا کمی بیشتر درباره آموخته هام فکر کنم.و الان نه چیز جدیدی یاد گرفتم و نه بازنگری درباره خودم انجام دادم و نه درباره آموخته هام فکر کردم.

این همه سال از عمرمون گذشت،خیلیامون هنوز که هنوزه نفهمیدیم چجور باید حال دلمون رو خوب کنیم،چکار کنیم که سر حال بیایم،بعدش خوشحال بشیم و انرژی و انگیزمون برگرده!
بعضی هامون داستانمون فرق داره,اگر ناراحت باشیم بروز نمی دیم،در وجود خودمون نگهش می داریم،هیچ کس نمی فهمه ما چه مرگمونه!!!(منم از اینام:((()
چند مدتی هست به این فکر افتادم که چی حالم رو خوب می کنه؟ و بقیه اگر چی کار کنن حال من خوب میشه؟!

در مورد خودم:

اول.خواب!خیلی وقت ها پیش اومده که درباره یک مسئله ای خیلی ناراحت بودم،دوساعتی خوابیدم حالم خیلی بهتر شده،نمونش همین هفته پیش که یه شب تا ساعت ۴.۵ صبح خوابم نبرد بعد که خوابیدم حالم بهتر بود!

دوم.نقاشی با کلمات:اگر ی قلم و ی کاغذ به من بدن اونقدر می نویسم و نقاشی می کنم که دیگه جای خالیی در اون کاغذ باقی نمونه!ریشه این کار بر می گرده به دورانی که می دیدم پدر یه گوش نشسته(لازم به ذکر که پدرم خیلی انسان ساکت و توداری هست!)،بعد چند ساعت که می رفتم می دیدم پدرم اونجا نیست و فقط یه قلم و یه کاغذ می دیدم که پر بود از نوشته های مختلف!از خوشنویسی یه کلمه بگیر تا شعر های سهراب سپهری!،منم کم کم به این کار علاقه مند شدم.

سوم.گردش در طبیعت:من آفتاب و درخت و کوه و کلا محیط های باز خیلی خوشم‌ می آد،به اینکه ساعت ها قدم بزنم و به گذشته و آینده فکر کنم یا اصلا فکر نکنم!،فقط منظره ها رو ببینم و به صدای پرنده ها گوش بدم.

چهارم.یک رفیق:از دار دنیا یه چند تایی دوست خوب دارم و از اون بهتر کمتر از تعداد انگشتای یک دست رفیق!،اونایی که میشه باهاشون ساعت ها نشست و حرف زد یا اونایی که با یه تلفن ساده حالت رو خوب میکنن!هم نشینی با اونها خیلی بهم انرژی می ده!

پنجم.شب +سکوت:همین! دوست دارم همه شب های بلند زمستون رو تا صبح بیدار بمونم!

ششم.روزهای ابری!،حتی نیاز نیست بارونم بیاد،اما اگر بارون هم باشه که عالی میشه.

در مورد دیگران:

اول.همین که بهم بگن درکم میکنن.
دوم.با هم بریم پیاده روی توی شهر.
سوم.برای حرف زدن درباره احساساتشون به من اعتماد کنن.
چهارم.برا احساساتم ارزش قائل بشن.
پنجم.از اعمالم بفهمن چقدر دوستشون دارم.

______________________________________

پ.ن۱:سلام! بامداد شنبه تون بخیر!!!

پ.ن۲:مطلب در حد و اندازه ای نیست که بخواد چالش باشه و منم در اون حد و اندازه ها نیستم که بخوام چالش راه بندازم اما از همه دوستان دعوت می کنم که روی این موضوع فکر کنن و اگر دوست داشتن یک پست در موردش منتشر کنند:)))

پ.ن۳:ما که چشممان به دیدار شما روشن نمی شود و دستمان به دامانتان نمی رسد،فقط می توانیم از دور صدایتان بزنیم و برایتان شعر بخوانیم و افسانه سرِ هم کنیم.(#برداشت_آزاد)

سلام برادر عزیزم،
 از نظر همراه با مسامحه شما در حق بنده سپاسگزارم. اما در خصوص صفات خوب که حقیقتا ظرفی بیش نیستیم. گاها از آب زلال پر میشود و شادابی آن را احساس میکنیم اما مع الاسف گاها از آب گل آلود پر میشود و انسان را در معرض آلودگی های فکری قرار می دهد. راهکار مراقبت از آن ظرف است، هر چقدر این ظرف را بیشتر به منبع آن نزدیک کنیم زلال تر میشود و مردم از فیوضات آن ظرف سیراب میشوند، هر چقدر به کلام خدا، امام یا جانشین آن بیشتر ایمان عملی داشته باشیم، آن ظرف زلال تر میشود و در مسیر رشد گام بر می داریم.
اما ایمان عملی بر دو قسم است مستقر و مستودع
ایمان در مراحل اولیه مستودع است یعنی تزل در قدم وجود دارد اما براساس صبر و پایداری در مسیر مستقر میشود. افراد صالح ایمان مستقر دارند( و ادخلنا برحمتک فی عبادک الصالحین).
در هر مسیری هستی آگاهانه قدم بردار و بدان به کجا میروی و از خودت حساب بکش. 
با نفس خودت همچون مرکبی چموش برخورد کن آرام آرام آن را به سمت خوبی ها ببر زیرا میل به بدی دارد اما بر حذر باش که یک دفعه نمیتوانی آن را به سمت خوبی ها برسانی، آن را جایزه ده و از برخی لذت های شخصی محروم کن تا در دستانت رام شود و بدان مقصودی که باید به آن برسیم برسانی.
موفق باشید.

واقعا اگر کسی در این دنیا به وجود خدا یا روح یا به طور کلی ماوراالطبیعه هم اعتقاد نداشته باشد بنظرم به راحتی می تواند وجود عدالت را در این جهان تایید کند.
اگر از جنبه طبیعی به قضیه نگاه کنیم اینکه "هر کنشی،واکنشی دارد". یا اینکه "ماده و انرژی از بین نمی روند بلکه از شکلی به شکل دیگر تبدیل میشوند". کاملا اثبات شده است.حالا اگر حق و حقوق و احساسات و اموال و دارایی های خودمان را صورتی از همین ماده و انرژی در نظر بگیریم،طبیعی است که از بین نروند بلکه از یک صورت به صورت دیگر تبدیل شوند!!!

سلام و درود 

می خواستم ی متنی هم بنویسم اما دیدم حشو محسوب میشه،فقط این رو بگم که زمان مدرسه و کنکور صحبت های این آدم خیلی به من کمک می کرد،الان‌ که دوباره نشستم پای حرفاش بازم خیلی حالم رو خوب کرد.

اگر می خواید حالتون خوب شه،این کلیپ رو ببینید.

لینک

چهل و دو دقیقه و هجده ثانیه

_________________________________________

پ.ن:دوستان من برای ی مدت نسبتا طولانی در فضای مجازی فعالیتی ندارم،به خدا می سپارمتون دوستان خوب.

امام صادق (ع) به نقل بحار الانوار در شرح امام علی (ع) می فرماید:

همانا با خویشتن گرانبها و انسانیت گرانقدر خودم،در همه هستی تنها یک چیز را قابل معامله می دانم و آن پروردگار است.دیگر در همه ماسواهایی که ارزش برابری داشته باشند،وجود ندارد.

خلاصه پرسیدم: استاد چه کنیم آدم شویم؟ خودم را آماده کرده‌بودم بگویند: خانم! شما باید یک چلّه ذکر بگیرید، نماز امام زمان (عج) و نماز شبتان ترک نشود، ۴۰ روز هم روزه بگیرید، از دعای کمیل پنجشنبه و دعای ندبه جمعه هم غافل نشوید و.، اما علامه نگاه عمیقی به من کردند و گفتند: سیر و حرکت باید تدریجی باشد. باید آرام‌آرام مراتب را طی کنید تا به رشد برسید. در درون شما، چشمه‌ای است. شما باید گل‌ولای را کنار بزنید تا آب این چشمه درونتان جوشان شود. پس مراقب باشید درونتان را نخراشید!

این توصیه‌ای بود که استاد به همه ما جوانان پرشور آن دوران می‌کردند. احساس می‌کردند ما با سرعت زیادی داریم در این مسیر حرکت می‌کنیم و ممکن است وسط راه به‌اصطلاح کم بیاوریم. وقتی پرسیدیم: خب، چه کنیم چشمه درونمان جوشان شود؟ اصلاً برای ما نسخه‌ای نپیچیدند. فقط گفتند: بچه‌ها! جسم شما، مرکَب شماست، مرکب روح شماست. این جسم باید تا آخرین لحظه حیات با شما همراه باشد. پس، از کار‌های ساده شروع کنید؛ برای کسی بد نخواهید، دروغ نگویید، حق کسی را ضایع نکنید و. با همین کار‌های ساده، گل‌ولای درونتان از بین رفته و آن چشمه از درونتان می‌جوشد. راستش را بخواهید، همه آنچه برای خودمان بافته‌بودیم، با حرف‌های استاد خراب شد. اما از آن روز، تا می‌خواستیم چیزی تعریف کنیم که درباره یک فرد غایب بود، یاد سفارش استاد می‌افتادیم و حرفمان را می‌خوردیم. به همین ترتیب، تلاش کردیم روی خودمان و گفتار و رفتارمان کنترل داشته‌باشیم.»Link

می خواستم چیزی اضافه بنویسم دیدم که هرچه بنویسم در مقابل این کلام ارزشی برای خواندن نداره!

این روزها خیلی افکار و حرف ها توی ذهنم می چرخه،حالا که بعد از سی و چند روز فشار امتحانات فرصتی برای نفس کشیدن پیدا کردم می خوام درباره اونچه توی ذهنم می گذره بنویسم تا از این حالت گمراهی در بیام،خیلی حرف دارم که بزنم یک قسمتیش رو می خواستم همین چند روز پیش بنویسم ولی صدای خرناسه هم اتاقیم اصلا نمی گذاشت تمرکز داشته باشم البته دلیل اصلی عدم تمرکزم فشار و استرس امتحانات بود!!!

شب های مهتابی رو خیلی دوست دارم،دیدن ماه کامل به من حال عجیبی میده اون هم وقتی دور و برم کاملا تاریک باشه،انگار روشنایی تمام عالم رو در اون ریخته اند.
دیشب حال غریبی داشتم،از خانه بیرون آمدم و یک ساعتی قدم ن خیابان ها را پیمودم،اندک آدمی را دیدم آن وقت شب و هیچ کدامشان آشنا نبودند.
چند بار میخواستم به "محمد رضا" زنگ بزنم تا  با هم قدمی بزنیم اما نزدم.
در آن روشنایی ماه کامل و آن حال اضطرار عجیبم تسبیح بدست گرفتم و ذکر گفتم.:"من یتق الله یجعل له مخرجا و ."
کاش خداوند هرآنچه برایم مقدر کرده زودتر اتفاق بیفتد،راستش انتظار سخت است،کاش فیلم زندگیم روی دور تند می افتاد.
به خانه که آمدم دیدم اون یکی محمد رضا پیام داده ،در این شب عجیب به او هم خیلی فکر می کردم و واقعا به خاطر داشتن چنین دوست و هم نشین خوبی خدا را شکر کردم.
این روزها یکی از دوستانم دچار مشکل روحی شده که حتی خانواده اش هم از آن خبر ندارند و تنها کسی که در کل این دنیا از راز او با خبره منم،تا جایی که بتونم هم کمکش میکنم اما دو شب پیش با حرف های نسنجیده اش چنان آتشی بر دلم گذاشت که تا ساعت ها حال خوبی نداشتم،اونجا بود که فهمیدم هیچ وقت نباید به آدمها اجازه داد گذشته مان را قضاوت کنند.بعد از اون شب دیگه کاری به کارش نداشتم،البته قبلش هم کاری به کارش نداستم، ولی دیشب دوباره پیام داد،من هم با اینکه دل خوشی از او نداشتم ولی باز کمکش کردم،البته بماند که اون بنده خدا هم خیلی عذر خواهی کرد بابت حرف های نسنجیده اش.
امیدوارم هرچه زودتر مشکلش حل بشه و .
پ.ن:در وصف اینکه بگویم روزهای قرنطینه را چگونه می گذرانم،اینکه در بی برنامگی مطلق هم درس می خوانم،هم مطالعه آزاد و بیشتر از همه فکر می کنم و گذشته را می سنجم و برای آینده ام برنامه ریزی می کنم و آماده می شوم.
بنظرم این قرنطینه اجباری فرصت خیلی خوبی برای تامل است،درباره خودمون،گذشته مون و برنامه ریزی و آمادگی برای آینده.
پ.ن:اما فضای خانه به لطف دو برادر کوچکترم هیچ وقت آرام نیست،همین الان در اتاق کناری صدای تلوزیون بلند است و برادرم شبکه پویا می بیند،بخاطر همین ها در فضای خانه آرامش ندارم و یک استرس همیشگی در وجودم هست.دلم تنگ شده برای یک اتاق ارام و نیمه تاریک،نه برای خواب،بلکه برای آرامش.

کتاب نامه های بلوغ عین.صاد،تموم شد ،کمتر کتابی بود که بعد از تموم کردنش به فکر حساب کشیدن از گذشته بیفتم اما وقتی این جملات رو خوندم فهمیدم که یکی از نتایج این کتاب،باید برای من حساب کشیدن از گذشته  آمادگی و برنامه ریزی برای آینده باشه:

تو می توانی برای فراغت ها و بی کاری ها و برای کارهایت برنامه بریزی
در فراغت ها،می توانی به ارزیابی حالت ها و کارهای خودت بپرداری.نقطه ضعف ها،وابستگی ها،بت پرستی ها و خود پرستی هایت را بشناسی.آنچه را که باعث خوشحالی و یا ناراحتی تو شده شناسایی کنی و آنگاه خودت را به محاکمه بکشی.
می توانی کارهایی که کرده ای و کارهایی که نکرده ای را بررسی کنی و به جمع بندی و تصمیم گیری در رابطه با گذشته و  جبران آن و آینده و کارهای آن بپردازی
در فراغت ها،فکر و مطالعه،انس با خدا،انس با قرآن ،انس با دعا هایی که هنوز چیزی از آن نمی دانی و رفته رفته باید بیاموزی ،می تواند ذهن و قلب و روح تو را سرشار نماید.
فکر و مطالعه،در مورد انسان و جهان و رابطه این دو و حرکت تاریخ و رشد جامعه ها و روابط جامعه های نیرومند و ضعیف و سرسار و فقیر و اوضاع ممالک اسلامی و مسلمان های مبارز و یا بی خبر و اسیر،میتواند برای تو سازنده باشد.به خصوص اگر روش مطالعه و تفکر را بیاموزی و با طرح سوال ها و تنظیم سوال ها ،به تحلیل و جوابگویی آنها روی بیاوری.
نامه های بلوغ،عین.صاد،ص۱۳۱

و فهمیدم که تمایز من با سایر موجودات در همین سنجش و حساب رسی هست:

پس سنجش و حساب رسی مسولیت اول توست؛چون خلقت و ساختمان وجود تو،با این توانایی همراه است و ایت توانایی ،مبنای مسوولیت توست.
تو به اندازه ای که از غریزه و عادت الهام می گیری و طبیعی رفتار می کنی،از آدمیت فاصله داری.و به اندازه ای که نظارت و سنجش و حساب رسی داشته باشی،آدم هستی،و آدم بودن خیلی سخت تر از طبیعی بودن است؛چون آدم باید هر لحظه و ار عمل و هر حالت و هر برخوردی را بسنجد و بررسی کند و از عکس العمل های طبیعی و انعکاس ها،به انتخاب های سنجیده روی بیاورد.و این سخت است؛ولی با تمرین آسان می شود و با شکر و تسلیم زیادتر و گسترده تر می شود. و با بلا و گرفتاری ها،تمحیص و تثبیت می شود.و تو باید با تمرین و شکر و بلا آماده شوی و به تدریج،این وجود شلوغ و در هم و این دل بی سامان را منظم کنی و در اختیار بگیری.
نامه های بلوغ،عین.صاد،ص۱۶۱

و فهمیدم که ارزش من به وسعت اون چیزی هست که در دل منه،و باید به وسعت دلم توجه داشته باشم:

مادام که دل تو از دنیا کوچک تر باشد و همت تو حقیر باشد و بیش از همین زندگی هفتاد ساله را حساب نکند و به حساب تیاورد؛مطمئن باشد هر کاری که بکنی،حقیر و محدود و دنیایی است،حتی اگر نماز و روزه و حج و جهاد و درس و توحید باشد؛که بخاطر دنیا و حرف ها و جلوه ها و زینت هاست.ولی اگر دل تو از دنیا بزرگتر بشود و همت تو از این محدوده فراتر برود و بیش از دنیا،از خودت توقع داشته باشی؛مطمئن باش برای این دل های بزرگ،هرکاری مفید و سودمند خواهد بود؛حتی اگر پاک کردن بینی کودک و پرداختن به کاراای عادی و روزمره باشد،که از این ها هر کاری را خریدارند.
نامه های بلوغ،عین.صاد،ص۱۷۰

همیشه باید میان سنجش کارهام اون چیزی باشه که میتونستم انجام بدم و ببینم ظرفیتم چقدر بوده و آیا اعمالم متناب با ظرفیت هام هست یا نه؟!(که مسلما فعلا نیست.)

این قرآن است که می گوید:"لیسَ للانسانَ اِلّا ما سَعی".سعی،تنها دارایی ماست و سعی،با عمل تفاوت دارد.سعی،نسبت عمل با قدرت و توانایی انسان را با خود دارد.کسی که از سرمایه اش بخشیده،با کسی که از نانش کم کرده و بخشیده است،برابر نیستند.گرچه عمل ها و حجم عمل آن ثروتمند زیادتر است،ولی سعی او اندک است. و آنچه برای انسان می ماند،سعی است،نه عمل؛که عمل بدون توجه به توانایی،عامل غرور می شود.آنچه تو را از غرور می رهاند،این مقایسه مستمر میان عمل با توانایی،میان عمل تو و عمل های دیگرانی است،که برای دنیا می کوشند؛میان عمل تو برای خدا و عمل تو برای خودت است.این مقایسه ها،تو را از غرور می رهاند؛که می فهمی برای او سعی نداشته ای و حتی می فهمی که سعی تو،سرعت نداشته و در جایگاه مناسب خود ننشسته است.
نامه های بلوغ،ص ۵۷|عین.صاد

و بالاخره فهمیدم که درد خیلی از آدمها چی هست:

بعد ها می فهمی که این درس های کار و استقامت و پشتکار،نمی تواند در دنیای بدون امید و بدون هدف،کارگشا باشد. و می فهمی که بدون این مکاشفه و آگاهی،امید و آرزویی و هدف و مقصدی باقی نمی ماند.در دنیایی که شب و روز و بهار و پاییز و زمستان و تابستان با هم است،تمی توان از شب رنجید،که روز در راه است. و نمی توان به روز دل خوش بود،که گرفتار شب است.نمی توان در بهار غزلخوان شد که پاییز در راه است. و نمی توان در پاییز غصه دار ماند،که بهار می آید.پس در این دنیای بی آرام،نمی توان نشست.نمی توان مغرور و مایوس بود.آنها که شب و روز را و بهار و پاییز را مقصد گرفته اند،هر رو به پوچی می رسند. و آن ها که حرکت را و کوچ را و رحیل را فهمیده اند و بانگ رحیل را شنیده اند،آماده اند و بهره بردار.این ها در رنج،راحت هستند و دیگر به انتظار موقعیت های خوب نیستند؛که فهمیده اند باید در هر موقعیت،کاری کرد و بهره ای برداشت.به جای موقعیت و امکانات،به موضع گیری های مناسب روی آورد.
نامه های بلوغ،ص۸۰|عین.صاد|

واقعا پیشنهاد می کنم بخونید این کتاب رو و کلا همه کتاب های عین.صاد رو.

به باور من کمترین تاثیرش خیلی چشم گیر تر از کتاب های زرد موفقیت هست که از"تخت را مرتب کن" و" صورتت را بشور دختر!!!" شروع میشه و با "غورباغه ات را غورت بده" ادامه پیدا میکنه و ختم میشه به "اثر مرکب" و "هوش هیجانی" و .

پ.ن:کتاب بعدی،"عوامل رشد،رکود و انحطاط"

پ.ن:عین.صاد کیست؟!

بعد نوشت: یک لحظه به عکس کنار صفحه نگاه کردم،یک لحظه به مجموع آنچه در آینده قراره اتفاق بیفته ،این شد که تصمیم بر این بشه که اسم وبلاگ و توضیحاتش تغییر کنه:)))

مدت ها بود که حس می کردم فضای وبلاگم با نام و توضیحاتش هم خوانی ندارد و تصمیم داشتم که نامش را عوض کنم.نام های مختلفی از ذهنم گذشت،اما حس می کردم مناسب نبود.به دیوان مولانا هم سری زدم اما نتیجه ای ندیدم،آخر سر کتاب گزینه اشعار قیصر امین پور را باز کردم و با "یادداشت های گم شده"مواجه شدم.که بنظرم در حال حاضر بهترین انتخاب می بود!!!

دیروز (ینی همین یک ساعت پیش!!!)نشستم دورنمای بیست ساله آینده ام رو مدون کردم.و بعد به چهار دوره پنج ساله تقسیمش کردم.و بعد برای هر دوره اهداف رو تعیین کردم و بعد سال ۱۳۹۹ و بعد فصل بهار و فروردین و . تا رسیدم به امروز
کلا آدم زیاد برنامه ریزی نیستم و بیشتر ترجیح میدم که کارهام رو فی البداهه پیش ببرم اما این دورنما به من کمک کرد تا بدونم باید تلاشم رو در چه زمینه هایی بیشتر متمرکز کنم.